NINJUTSU

1nNinjutsu (lub Ninpo) jest japońską sztuką, która rodziła się przed ponad 900 latami. Początek Ninjutsu jest do pewnego stopnia bardzo trudny do zdefiniowania, otoczony aurą tajemnicy i zapomnienia. Sztuka Ninjutsu, określana również jako sztuka Shinobi (jap. Shinobi-jutsu), ćwiczona przez lata w ukryciu, przekazywana była ustnie. Duchowi ojcowie Ninjutsu byli prawdopodobnie mnichami ezoterycznego Mikkyo (jap. sekretne techniki Ezoterycznego Buddyzmu), których japońska tradycja określa jako Yamabushi (jap. górscy mnisi). Yamabushi zakładali Dojo (japońskie określenie miejsca treningów) w górach i tam ćwiczyli tajemnicze praktyki Shugendo (japoński nurt religijny spajający elementy ezoterycznego Buddyzmu, Taoizmu, i Shinto). Zapoczątkowali oni, a w późniejszych wiekach ich uczniowie rozwinęli, nie tylko sztukę walki, lecz także wiele użytecznych praktyk leczniczych, zielarstwa, szpiegostwa, strategii, cichego poruszania się, jazdy konnej, meteorologii, psychologii, pirotechniki itp. Biorąc pod uwagę tylko główną tradycję szkoły Ninjutsu – Togakure Ryu – możemy wymienić:

2n

1.Seishin-teki Kyoko (spirytualistyczne praktyki medytacyjne)
2.Bojutsu (umiejętności walki bronią – Bo, bronią drzewcową jak np. Rokushakubo, Hanbo, Jo, itd.)
3.Shurikenjutsu (umiejętności walki bronią – Shurikenem, Bo Shuriken, ostrza i gwiazdki)
4.Sojutsu,Yarijutsu (sztuka władania włócznią)
5.Naginatajutsu (umiejętności walki Naginata, specyficzną japońską bronią drzewcową)
6.Kusarigamajutsu (jap. umiejętności walki Kusarigama – Kama z łańcuchem na końcu, którego znajduje się obciążnik)
7.Kayakujutsu, Kajutsu (umiejętności z zakresu pirotechnika)
8.Hensojutsu (sztuka kamuflażu)
9.Shinobi-iri, Hoko no Jutsu (techniki cichego poruszania się)
10.Bajutsu (sztuka jazdy konnej i łucznictwa )
11.Sui-ren (trening w wodzie)
12.Boryaku, Sunryaku Heiho (sztuka strategii)
13.Choho (sztuka szpiegostwa, wywiadu)
14.Intonjutsu (techniki ucieczki, wyswobadzania się i budowy pułapek)
15.Ten-mon (umiejętności z zakresu meteorologii)
16.Chi-mon (umiejętności z zakresu geografii i topografii)
17.Taijutsu (umiejętności walki bez broni – Taihenjutsu, Dakenjutsu i Jutaijutsu)
18.Kenjutsu, Bikenjutsu (umiejętności walki bronią – Katana, Ninjato)

 

3n

Zanim w XIV wieku powstały pierwsze zorganizowane klany, głównie w obszarach Iga i Koga (regiony Japonii), to już pod koniec tzw. okresu Heian (od 794 do 1185 r.) istniały grupy- rodziny o określonej strukturze:  Jonin (jap. Jonin – Ninja najwyżej w hierarchii) jako doświadczony Shinobi miał do dyspozycji, z jednej strony, wytrawnych adeptów Chunin (jap. Chunin – Ninja na średnim szczeblu w hierarchii) i z drugiej strony Ninja stojących najniżej w hierarchii określanych jako Genin (adepci najniżej w hierarchii). Dodajmy, iż każdy wojownik w zależności od pozycji w klanie musiał opanować odpowiedni zakres umiejętności walki bronią, wśród których możemy wymienić:

 

 

 

Bo (Rokshaku-bo)                                    Shoto                                     Naginata
Jo (Yonshaku-Bo)                                     Wakizashi                               Bisento, Bisentou
Hanbo (Sanshaku-Bo)                               Tanto                                     Kusarifundo, Manriki-gusari
Kubotan, Kobutan                                     Shuriken, Shaken                   Kyoketsu-shoge
Bokken                                                    Jutte, Jute                              Kaginawa
Katana                                                     Kusarigama
Ninjato, Ninja-Biken, Ninja-Gatana             Yari

 

4n

Adeptem Ninjutsu nikt się nie rodził, a trening był niezwykle wymagający, szczególnie dla dzieci, które podejmowały naukę już w wieku przedszkolnym. Jako dojrzały Shinobi Ninja żył w ukryciu lub pod przykryciem, niejednokrotnie udając inną osobę do tego stopnia, iż nawet bliscy nie znali jego prawdziwej tożsamości. Aby nie zdradzić swojego pochodzenia, Ninja mogli posiadać wiele imion, a nawet podwójne rodziny czy miejsca zamieszkania. Do dzisiaj znamy niewiele postaci potwierdzonych historycznie jako adeptów Ninjutsu np. B. Hattori Hanzo czy Momochi Sandayu z Iga. Utrzymywanie skrytości i życie w tajemnicy było jednym z podstawowych imperatywów. Każdy Ninja czy klan wypracowywał na bazie własnego doświadczenia specyficzne metody, umiejętności tak, iż były one związane z tradycyjnymi umiejętnościami Ninjutsu, ale stanowiły w stosunku do nich innowację, rozwój, a zarazem specyfikę danej grupy czy adepta. Tym samym powstało mnóstwo nowych Ryu (szkoły o określonej specyficznej dla siebie tradycji) wyspecjalizowanych, a od których do dzisiaj wiedza jest przekazywana. Można wyróżnić określone szkoły w zależności od ich usytuowania geograficznego tzn. z okolic prowincji Iga i Koga:

Iga Ryu Ninjutsu: Abe Ryu, Arima Ryu, Fujiwara Ryu, Fukii Ryu, Hanbe Ryu, Hata Ryu, Hattori Ryu, Hisahara Ryu. Ibuki Ryu, Iga Ryu, Iida Ryu, Ise Ryu, Ishitani Ryu, Izumo Ryu, Kanbe Ryu, Kaneko Ryu, Kashiwabara Ryu, Kataoka Ryu, Kimata Ryu, Kimura Ryu, Kotani Ryu, Kuriyama Ryu, Kazama Ryu, Minamoto Ryu, Mizuhari Ryu, Momochi Ryu, Mori Ryu, Narita Ryu, Oda Ryu, Ohkuni Ryu, Ooyama Ryu, Otsuka Ryu, Sakagami Ryu, Sawada Ryu, Shima Ryu, Shindo Ryu, Sugino Ryu, Suzuki Ryu, Taira Ryu, Toda Ryu, Togakure Ryu, Toyata Ryu, Tozawa Ryu, Tsutsumi Ryu, Ueno Ryu.

Koga Ryu Ninjutsu: Byaku Ryu, Fujiwara Ryu, Hiryu Ryu, Isshu Ryu, Kawachi Yon Tengu Ryu, Koga Ryu, Kuruya Ryu, Otomo Ryu, Sasaki Ryu, Shinpi Ryu, Sugawara Ryu, Tachibana Hachi Tengu Ryu, Taira Ryu, Taro Ryu, Tatara Ryu, Tomo Ryu.

5n

W tradycji ludowej adepci Shinobi wkrótce stali się legendą z powodu ich tajemniczych i rzekomo nadnaturalnych sił. Utrwalony przesąd, często powtarzany, dotyczył w szczególności umiejętności latania i bycia niewidzialnym – znikania. Około 1500 r. Ninjutsu osiągnęło swój punkt kulminacyjny. Ninja wówczas byli w całej Japonii poszukiwani i pożądani. Wojownicy cienia stali się niezastąpionym elementem walki między Daimyo (panowie, książęta feudalnej Japonii), którzy posyłali do walki nawet pełne zorganizowane oddziałały Ninja. Jednakże przed końcem 1600 r. Ieyasu Tokugawa pretendując do miana Shoguna (naczelny wódz, generał) najpierw skorzystał z usług wojowników cienia do uzyskania przewagi nad innymi Daimyo, a po objęciu pełnej władzy zatroszczył się o to, że samo Ninjutsu zostało zakazane. To przyczyniło się do tego, iż część adeptów Ninjutsu dalej trenowała tę sztukę w ukryciu, inni oferowali swoje umiejętności w służbie kraju – można powiedzieć jako ówczesna policja – a jeszcze inni jako złodzieje wsławiali się w całym kraju niczym angielski „Robin Hood”.

Dopiero w XX wieku Ninjutsu zostało na nowo przywrócone ogólnemu nauczaniu na dużą skalę dzięki osobowości i zaangażowaniu Masaakiego Hatsumiego, który został wybrany na następcę tradycji Ninjutsu przez Toshitsuge Takamatsu. Dodajmy, iż po raz pierwszy także adeptami Ninjutsu zostali cudzoziemcy tj. Doron Navon z Izraela, Stephen K. Hayes z U. S. A i Bo Munthe z Szwecji. W ślad za Bujinkanem, międzynarodową organizacją Ninjustu pod przewodnictwem mistrza dr Masaaki Hatsumiego, podążyła inna organizacja Ninjutsu tj. Genbukan Ninpo Bugei z Shoto Tanemurą, innym ważnym uczniem T. Takamatsu. Współcześnie, obok tych dwóch wiarygodnych źródeł nauczania Ninjutsu, popularność uzyskała jeszcze Jissen Kobudo Jinenkan pod przewodnictwem Sensei Fumio Manaka ucznia M. Hatsumiego. Innymi znanymi organizacjami o korzeniach Ninjutsu są jeszcze szkoły byłych uczniów Hatsumiego, jak chociażby szkoła Briana Mc Carthy z Anglii czy Stephena K. Hayes’a który odłaczając się od Bujinkanu stworzył Shadows of Iga.


© Bujinkan Poland

  • facebook
  • vimeo
  • youtube